Hodowla nimf systemem stadnym

   Zawsze należy umieścić w jednej wolierze nieparzystą liczbę par (3, 5), nigdy parzystą (2, 4). Dlaczego? Dlatego, że i do nimf można zastosować powiedzenie "gdzie dwóch się bije tam trzeci korzysta". Nie można wykluczyć, szczególnie na początku, kłótni o budki lęgowe. Jeśli dwie pary będą się bić o jedną budkę jest bardzo prawdopodobne, że zajmie ją trzecia para i znowu zapanuje spokój. 

   Liczba budek lęgowych musi być większa niż par nimf, tak żeby wszystkie pary miały możliwość wyboru. Aby zadowolić indywidualne gusty papug najlepiej aby budki były różnych kształtów, rozmiarów oraz powinny wisieć na różnych wysokościach. Odległość pomiędzy budkami powinna być tak duża na jaką pozwala wielkość pomieszczenia. Jeśli w wolierze są trzy pary najlepiej zawiesić budki po jednej na każdej ściance. Kiedy już każda para zasiedli swoją budkę wszelkie kłótnie ustają. Czasem jeszcze zdarzają się 'sąsiedzkie' nieporozumienia, ale nie ma to (najczęściej) wpływu na legi.

  Hodowla nimf w taki sposób charakteryzuje się tym, że pary mogą (i najczęściej tak właśnie będzie) dobrać się nie tak jakby chciał hodowca. Jeśli zależy nam na konkretnym potomstwie, a mamy pewne ptaki (ze znanym genotypem) nie jest to najlepszy sposób. Starsze dobrane pary raczej już nie rozbiją się, ale do takich wolier powinno się kupować ptaki młode, od różnych hodowców (żeby nie były spokrewnione) i pozwalać im się samodzielnie dobrać w pary - najlepiej kupić więcej ptaków. Jeśli komuś zależy na konkretnej parze to należy najpierw trzymać takie ptaki same, dopiero po kilku tygodniach wpuścić do woliery.

   Pozostałe zasady hodowli są takie same jak w przypadku pojedynczych par - nie bedziemy ich tu powtarzać.