MODROLOTKI

• systematyka
  (opisy gatunków)
   
• życie na wolności
   
• hodowla i mutacje
   
• modrolotki w domu 
  
• żywienie modrolotek
   
• zdrowie
   
• zanim kupisz modrolotkę
  

  
   W hodowli modrolotek jest jedna, podstawowa zasada:
 nie wolno łączyć w pary modrolotek czerwonoczelnych i żółtoczapeczklowych!

   Modrolotki są papugami łatwymi w hodowli i szybko się rozmnażającymi. Aby bezpiecznie przeprowadzić lęgi papugi muszą mieć skończony rok i nie można dopuścić do większej liczby lęgów w roku niż dwa. Jest to ważne ponieważ modrolotki mogą się rozmnażać wcześniej i mogą mieć młode więcej niż dwa razy w roku. Musimy jednak pamiętać, że w okresie kiedy samiczka jeszcze sama rośnie wysiłek związany ze składaniem jaj może bardzo zaszkodzić jej zdrowiu, a nawet doprowadzić do śmierci.

   Zdrowa samiczka, której nie dopuszcza się do większej liczby lęgów w roku, może znosić jajka i wychowywać młode nawet w wieku 12 lat. Jeśli chcemy hodować modrolotki to nie można dokupywać partnera dla samotnie trzymanej w domu papugi. Znane jest wiele przypadków, że modrolotki odłączone od ptaków swojego gatunku na okres ok. roku i trzymane w tym czasie jako papugi-pupilki, nie zaakceptowały już później partnera tego samego gatunku.

   Rozmnażanie modrolotek w klatkach jest nieporozumieniem.

Woliera

   Woliera powinna mieć co najmniej 3 metry długości, 2 metry wysokości i 1 metr głębokości. Nowozelandzkie Ministerstwo Środowiska zaleca dla jednej pary modrolotek wolierę o wymiarach 4 m (długość), 3 m (szerokość) i 2 m (wysokość). W Nowej Zelandii aby hodować modrolotki konieczne jest pozwolenie z tego ministerstwa. W okresie lęgowym w jednej wolierze może przebywać jedna para. Znane są przypadki zabijania innych papug, np. łąkówek. Poza okresem lęgowym ptaki można łączyć, nawet z innymi mniejszymi gatunkami. Jeśli woliery przylegają do siebie to powinny mieć podwójną siatkę na ściance, którą się łączą, ponieważ samce mogą być bardzo agresywne i atakować nogi zamieszkujących sąsiednią wolierę papug. Modrolotki spędzają dużo czasu na ziemi, w związku z tym woliera powinna mieć daszek, który będzie ją zabezpieczał przed zanieczyszczaniem odchodami dzikich ptaków. Podłoże woliery musi być utrzymywane w czystości. Najłatwiejszym materiałem do czyszczenia jest beton, jednakże papugi te spędzają dużo czasu na ziemi więc przynajmniej cześć powinna stanowić naturalne podłoże. Zarówno ziemię czy piasek należy regularnie wymieniać. Woliera musi mieć przybudówkę w której będą znajdowały się budki lęgowe i miejsca noclegowe. Z uwagi na to, że modrolotki spędzają dużo czasu na ziemi i na lotach, żerdzie powinny być umieszczane bardzo oszczędnie, tak aby nie zabierać miejsca do latania. W zasadzie wystarczą dwie żerdzie, po jednej w każdym końcu woliery. W wolierze musi się znaleźć płaska i szeroka miska z wodą - modrolotki uwielbiają kąpiele.

   Przy zewnętrznych wolierach zaleca się stosowanie podwójnych wejść. Modrolotki są bardzo szybkimi i zwinnymi lotnikami i wystarczy im chwilka aby ponad głową, czy obok ramienia wchodzącego hodowcy wyfrunąć.

   Z uwagi na to, że młode często rozbijają się na siatce woliery na czas kiedy będą one opuszczać budkę dobrze jest na ściankach umieścić gałęzie (np. z drzew iglastych). Jest to ważne w długich wolierach.

Więcej o wolierach przeczytasz na stronach Papuziego Centrum Informacyjnego.

Rozróżnianie płci

   Doświadczony hodowca nie ma większych problemów z rozróżnieniem płci, szczególnie jak ma przed sobą ptaki obu płci. Trudniej jest w sytuacji gdy chcemy określić płeć pojedynczej papugi. Samiczka jest mniejsza o parę centymetrów. Ma też troszkę inny kształt głowy.

Dobór par

   Najlepszym sposobem na dobranie się pary jest wpuszczenie do dużej woliery młodych papug i pozwolenie im samodzielnie się dobrać. Pary dobierają się na całe życie. Rozdzielone pary mogą nie zaakceptować narzuconego przez hodowcę nowego partnera.

Budki lęgowe

   Do hodowli modrolotek można wykorzystać budki dla nimf. Niektórzy hodowcy radzą aby budka była trochę głębsza ze względu na to, że czasem pisklęta mają tendencje do wcześniejszego wychodzenia i mogą wypaść. Z głębszej budki jest im trudniej wyjść. Budkę należy wyścielić normalnym materiałem takim jak i dla innych papug (np. wiórami) na grubość ok. 5 cm. Samiczka lubi zagrzebywać jajka w ściółce.

   Niektórzy też radzą aby dać do woliery dwie budki dla każdej pary. Budki nie muszą być zawieszane na górze. Znane są udane lęgi w budkach znajdujących się prawie nad samym dnem i takie właśnie usytuowanie budek jest na ogół polecane. Niektórzy radzą aby dopiero w późniejszym okresie wychowu młodych przenosić budki niżej tak aby wyskakujące, a jeszcze nie latające pisklęta nie zrobiły sobie krzywdy. Niestety znane jest wiele przypadków, że młode wyskakując z wysoko zawieszonej budki łamią sobie nóżki.

Więcej o budkach przeczytasz na stronach Papuziego Centrum Informacyjnego.

Inkubacja

   Samiczka znosi średnio 6 do 9 jajek co dwa dni. Wysiaduje je sama, choć samiec może nocować koło niej w budce. Wysiadywanie trwa 19 do 21 dni (choć znane są przypadki wykluwanie się młodych po 25 dniach).

Żywienie

   W okresie karmienia młodych papugi należy odpowiednio żywić. W tym okresie zalecane jest podawanie larw mączników, których hodowle można samemu założyć w domu (uwaga aby się nie rozlazły po domu). Można podawać namoczony owies i pszenicę. Niektórzy hodowcy podają bułki moczone w mleku lub wodzie. Podawanie odpowiedniej ilości pożywienie jest bardzo ważne, małe papużki rosną bardzo szybko i w przypadku niedostatku pożywienia najsłabsze są skazane na śmierć.

Wychów młodych

   Młode wykluwają się pokryte szarym puchem i ślepe. W czasie karmienia leżą na plecach. W pierwszych dniach są karmione tylko przez samiczkę, później także przez samca. W tym początkowym okresie samiczka jest karmiona przez samce i dopiero potem przekazuje pokarm młodym. Oczy otwierają w wieku 10 dni. Po 4 tygodniach są już całkowicie opierzone. Często wtedy wyskakują z budek i są karmione przez rodziców na ziemi. W piątym tygodniu zaczynają swoje pierwsze loty. W wieku 8 tygodni są już samodzielne.

   Często samiczka natychmiast rozpoczyna kolejny lęg. Czasem dzieje się tak jeszcze zanim młode opuszczą budkę. W tym czasie pisklęta są narażone na wyskubywanie piórek i zaniedbywanie. Niekiedy konieczne jest wyjęcie piskląt i samodzielne wykarmienie lub podłożenie rodzicom zastępczym. Do drugiego lęgu można dopuścić tylko samiczki o idealnym zdrowiu, a żadnych nie można dopuszczać do więcej niż dwóch lęgów w roku.

   Modrolotkom w czasie wychowywania młodych powinno się zapewnić spokój. Znane są przypadki, że rodzice zabili swoje młode kiedy poczuły się zagrożone. Zagrożeniem mogą być np. inne ptaki w sąsiednich wolierach do których modrolotki nie są przyzwyczajone. Generalnie jednak modrolotki są dobrymi rodzicami.

   Czasem problemem w wychowie młodych jest za wysoka temperatura. Modrolotki są generalni ptakami przyzwyczajonymi do niższych temperatur i w za wysokich może dojść do przegrzania piskląt. Idealna temperatura dla modrolotek to 17 do 20 stopni. Przy wysokiej temperaturze konieczne jest chłodzenie miejsc lęgowych. Budka absolutnie nie może być zawieszona na bezpośrednim słońcu.

   Jeden z polskich hodowców opisuje ciekawe zachowanie dorastających młodych. Papugi z jednego lęgu trzymają się cały czas razem, jak jena odleci na inną żerdź pozostałe lecą za nią.

   Wiele innych rad dotyczących lęgów czy samodzielnego karmienia młodych
 przeczytasz na stronach Papuziego Centrum Informacyjnego
 - rzeczy te są takie same dla różnych gatunków papug.

DOTYCHCZAS UZYSKANE MUTACJE MODROLOTEK

Modrolotka czerwonoczelna

• lutino - sprzężona z płcią, recesywna - dostępna na całym świecie;

  
  zdjęcie: Thierry Duliere
   

• cynamonowa - sprzężona z płcią, recesywna - dostępna w Australii i Europie;

  
  zdjęcie: Christopher Jones (Feathery Gems Aviary)
   

• dominujący szek - autosomalna - dostępna w Europie;
• recesywny szek - autosomalna - dostępna w Europie i Australii.

  Obie mutacje szeki nie różnią się w wyglądzie.

  

  
  zdjęcia: Christopher Jones (Feathery Gems Aviary)

  Szeki można spotkać także w środowisku naturalnym - patrz "życie w naturze".

    Wg ostatnich doniesień u modrolotek czerwonoczelnych występuje specyficzna kombinacja obu mutacji szeków. Jeśli ten sam ptak będzie równocześnie szekiem recesywnym i szekiem dominującym (czyli będzie obu tych mutacji równocześnie) będzie wyglądał jak lutino tylko zamiast czerwonych oczu będzie miał czarne (podobna kombinacja występuje jeszcze u papużki falistej).

Modrolotka żółtoczapeczkowa

• lutino - raportowane, ale nie ma na ten temat żadnych pewnych informacji;
• cynamonowa - od jednego z polskich hodowców mam informację o występowaniu u tego gatunku tej mutacji; specjalista zajmujący się mutacjami u papug sądzi jednak, że nie jest to oryginalna mutacja żółtoczapeczkowej tylko przeniesiona z czerwonoczelnych.

* przy szekach nie ma znaczenia płeć - dokładnie tak samo będzie jeśli odwrócimy płcie i mutacje
   SF - jednofaktorowy (czyli ma tylko jeden gen mutacji) DF - dwufaktorowy (ma dwa geny mutacji)

  Strona ta będzie uzupełniana o nowe informacje jak tylko takie dostaniemy.